می گویند آخرین جمله ونسان ونگوک این بود:

تیره روزی های بشر را هرگز پایانی نیست.

اعتراف میکنم که هرگز با جمله ای به این اندازه موافق نبودم.

ونگوگ در عمرش یک تابلو فروخت فقط یک تابلو! در ۳۶ سالگی به سلامت روانیش شک کرد . به درخواست خودش به بیمارستان روانی منتقل شد. در آنجا دریافت که پزشکان از خود او بیمارترند‌‌،پس آنجا را ترک کرد و به سرنوشت خویش بازگشت.در ۲ ماه پایانی زندگیش بیش از ۹۰ تابلو کشید. این تابلو ها نشانه انسانی است که به ابدیت ، به انسانیت ، به طبیعت و عظمت آفرینش معتقد است و بازگو کننده روحیه هنرمندی است که سرگشته بود و به پایانی وحشتناک محکوم. او در ۳۷ سالگی در میان زیباترین کشتزارها خودش را کشت.